Այսպէս է ասում Տէրը. «Քանի որ Քրիստոս մարմնով չարչարուեց մեզ համար, դուք եւս զինուեցէ՛ք նոյն մտքով. որովհետեւ, ով մարմնով չարչարւում է, դադարում է մեղանչելուց, որպէսզի մարմնի մէջ մնացած ժամանակ այլեւս ոչ թէ ըստ մարդկային ցանկութիւնների, այլ ըստ Աստծու կամքի ապրի» (Պետրոս 4:1)
Հայացք անցյալին
Հովհաննես Թումանյան․ Ադամյանի օրերից
Գեղագետի պատասխան
Հրաչյա Աճառյան. Հայ մեծանուն գիտնականի էջմիածնական տարիները
Մայրն ու մայրենի լեզուն մարդուս համար աշխարհի երեսին ամենեն սուրբ բաներն են
Գրիգոր Մկրտչյան. Հարկադրյալ խոստովանանք
Էլինա Աղամյանի հուշերը «Մեր մանկության տանգոն» ֆիլմից
Հուշեր Մհեր Մկրտչյանի մասին
Մի լուսանկարի պատմություն
Երվանդ Քոչար
Վիլիկ Զաքարյան. Ինքս ինձ հետ
Արվեստը պայքար է սիրում
Նաիրի Սահյանը՝ Համո Սահյանի մասին
Լևոն Ադյան․ Էն Լոռու ձորն է
Թե ինչպես Թումանյանը փրկեց մեր դպրոցը փակվելուց
Զաբել Եսայան․ արդարության հույսը՝ լուցկու տուփին ի պահ տված
Միջահասակ էր և հանդարտաբարո. Լևոն Շանթ
Լև Տոլստոյի դուստրը՝ հայկական գեհենում
Թաղում եմ ինձ ամեն գիշեր, բայց մի մահից եմ վախենում
Սարոյանի այցը Գորիս …
Հովհաննես Թումանյանի 50-ամյակը
«Մարդ, որ արծիվների ցեղից է ». Էդուարդ Մեժելայտիսը` Վահագն Դավթյանի մասին
Արամ Խաչատրյանի հուշերից
Մնացե՛ք այստեղ Թումանյան-Թիֆլիս-Սիամանթո
1915-ին թուրքերի կողմից Մուշում ողջակիզված երեխաներ
Բարբարոսության դրսևորումները հոգևորականների հանդեպ․ Մեծ Եղեռն
«Անհայտ» Խաչատրյանը
Մեղք է, չէ՞․ Ռուբեն Հովսեփյան
Իսահակյանի նամակները. Ձեռագրերը ոչ միայն չեն այրվում, այլև չեն կորչում
Թե ինչպես մեղադրեցի Խրիմյան Հայրիկին
Արամ Սարոյանը Վիլյամ Սարոյանի կյանքի վերջին օրերի մասին