«Նրանք մեզ համար, մենք էլ՝ ուրիշի»

Մի անգամ երեք երեխա ճանապարհին խաղալով գնում էին: Ճանապարհի եզրերին տանձի ու խնձորի ծառեր կային՝ մրգերով ծանրաբեռնված: Երեխաները բարձրանում են ծառերը, տանձ ու խնձոր քաղում, ուտում, գրպաններն ու ծոցերը լցնում, իջնելիս էլ ճյուղերը ջարդում, թափում գետնին: Մեր ծառը չի, անտեր-անտիրական է՝ ասում են ու վազելով շարունակում իրենց ճանապարհը:

Մի քիչ որ անցնում են, մի անծանոթ ծերունի է պատահում: Ծերունին, ձեռնափայտին հենվելով, դիմում է երեխաներին:

- Այ որդիք, շատ եմ ծարավել, բերանս չորացել է, գուցե ջուր կունենաք կամ աղբյուրի տեղը ցույց կտաք:

Երեխաներից մեկն ասում է.

- Նստիր հանգստացիր, պապիկ:

Գրպանից մի կարմիր խնձոր է հանում, տալիս ծերունուն՝ ասելով.

- Կեր, պապիկ, ծարավդ կանցնի:

Ծերունին խնձորն ուտում է ու ասում.

- Օրհնվի հիշատակդ, այ խնձորի ծառ տնկող:

Հետո մատներով գետինը փորփրում է, թափված խնձորի կորիզները հողի տակ ծածկում:

Երեխաները հարցնում են՝ պապիկ, ի՞նչ ես անում:

Ծերունին պատասխանում է.

- Որդիք ջան, ձեր տված խնձորը կերա, ծարավս անցավ, ծառ տնկողին էլ հիշեցի ու օրհնեցի: Հիմա էլ էս կորիզը ցանեմ, որ խնձորի ծառ դառնա, մի ծարաված մարդ էլ կգա, խնձոր կքաղի, կուտի ու ինձ կհիշի:

Երեխաներից մեկը, թե.

- Պապիկ, ինչքա՞ն պիտի ապրես, որ ցանած սերմը ծառ դառնա ու դու տեսնես:

- Որդիս, - հանգիստ ու սիրալիր պատասխանում է ծերունին, - ծառ ու տունկը բարիք է, պետք է աճեցնել, բազմացնել, խնամել ու պահպանել. տես՝ ուրիշները ծառ են տնկել, մենք միրգը վայելում ենք, մենք էլ տնկենք, որ ուրիշներն օգտվեն:

 Աղբյուր՝ Impoqrik.am