Ի՞նչ է խոստովանությունը և ինչու՞ է այն անհրաժեշտ

«Որովհետև, ուր որ մեղքը շատացավ, շնորհն առավել ևս շատացավ» (Հռմ 5, 20)

Եզեկիելի մարգարեության մեջ Տերն ասում է. «Ձեզ վրա սուրբ ջուր եմ ցանելու, և դուք մաքրվելու եք ձեր բոլոր պղծություններից, ձեր բոլոր կուռքերից մաքրելու եմ ձեզ: Նոր սիրտ եմ տալու ձեզ, նոր հոգի եմ դնելու ձեր մեջ» (Եզկ. 36, 25-26): Յուրաքանչյուր մարդ, աշխարհ գալով, ժառանգում է նաև մեղքի բեռը՝ մեր նախածնողների կատարած առաջին մեղքի պատճառով: Բացառություն է միայն Աստվածածինը, Նա Աստծո հատուկ ողորմությամբ ի սկզբանե պաշտպանված է եղել մեղքից: Մկրտության շնորհիվ մեղքը մաքրվում է, սակայն մեր մեջ, ավաղ, մնում է մեղք գործելու հակումը՝ մեղքի «գենետիկ հիշողությունը»:

Մենք փորձում ենք պայքարել մեղքի և գայթակղության դեմ, բայց հաճախ տեղի ենք տալիս և մեղք ենք գործում: Դրանք կամ խզում են մեր կապը Աստծո հետ՝ մեզ զրկելով Նրա շնորհից, կամ էլ թուլացնում են այդ կենսական կարևոր կապը: Տերն իմանալով մեր վիճակը, սահմանափակումներն ու գայթակղությունները, մեր կամքի փոփոխականությունն ու թուլությունը՝ մեզ տալիս է դեղ՝ Խոստովանության Խորհրդի տեսքով, որը վերականգնում է աստվածային շնորհը՝ Աստծո ներկայությունը մեր մեջ:

Իր Հարության օրը՝ երեկոյան, Տեր Հիսուս եկավ Իր աշակերտների մոտ, ովքեր այս ու այն կողմ էին ցրվել և Իրեն միայնակ էին թողել տանջանքների մեջ ու հիմա, առավել քան երբևէ, ներման կարիք ունեին: Նա փչեց նրանց վրա և ասաց. «Առե՛ք Սուրբ Հոգին: Եթե մեկի մեղքերը ներեք, նրանց ներված կլինի, եթե մեկի մեղքերը չներեք, ներված չի լինի» (Հվհ. 20,22):

Տերն Ինքը տվեց իր առաքյալներին այդ աստվածային զորությունը՝ ներելու և բուժելու մեղքերն ու սրտերը, նրանք էլ իրենց հերթին այդ շնորհը փոխանցեցին եպիսկոպոսների և քահանաների հաջորդ սերունդներին՝ մինչ օրս: Երբ մենք հիվանդանում ենք, արագ բժշկի մոտ ենք վազում, երբ կեղտոտվում ենք, լվացվում ենք, սակայն, երբ նույն բանը տեղի է ունենում մեր հոգու հետ, մենք ոչ մի բան չենք անում: Իսկ մեղքը մեղք է ծնում, հիվանդությունն էլ դառնում է խրոնիկ և մահացու:

Խոստովանության ժամանակ, երբ մենք անկեղծորեն ասում ենք մեր մեղքերը՝ չթաքցնելով դրանցից ոչ մեկը, Տերը մեզ վրա է լցնում իր ողորմության բուժիչ բալասանը: Արդյունքում մեղքը կորցնում է իր զորությունը մեր նկատմամբ, կորցնում է իր թույնը, մեղքն արդեն տրված է Փրկչին, իսկ մեր հոգին լվացվում է Նրա արյունով, որը թափվեց Խաչի վրա. «Որովհետև, ուր որ մեղքը շատացավ, շնորհն առավել ևս շատացավ» (Հռմ 5, 20): Տերն Ի՛նքն է մեզ մաքրում և տալիս է նոր շնորհ, նոր ուժ՝ նորոգելով մեզ Իր Հոգով:

Հ. Պետրոս Ծ. Վրդ. Եսայան

Թարգմ.՝ Նաիրա Բաղդասարյան

Աղբյուր՝ Armenianchurchco.com