Կոմիտաս Վարդապետ - Կուժն առա ու Գնա , գնա (կենդանի ձայն)

ԳՆԱ, ԳՆԱ

Գնա, գնա, ոտիդ եմ,
Հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛,
Սարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Յարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Կարմիր խնձոր գոտիդ եմ,
Հա՛,
Յարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Սարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Դու ինձ մենակ չես թողնի,
Հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛, հա՛,
Սարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Յարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Ու որ երթաս, մոտիդ եմ,
Հա՛,
Յարին, օ՜, յա՜ր ջան,
Սարին, օ՜, յա՜ր ջան:

Ապարանը քարոտ ա,
Քարի տակն արոտ ա,
Ուղիղ յոթը տարի ա,
Քիրն ախպորը կարոտ ա:

Յար եմ գտել՝ յարի պես,
Ընկուզենի ծառի պես,
Ուր որ երթա, կայնել եմ
Էն մեր սիրուն սարի պես:

ԿՈՒԺՆ ԱՌԱ

Կուժն առա, ելա սարը,
Չգտա ֆիդան յարը:
Ֆիդան յարը ինձ տվեք,
Չքաշեմ ահ ու զարը:

Մեծ սարի հովին մեռնեմ,
Շեկ տղի բոյին մեռնեմ,
Մի տարի ա չեմ տեսել,
Տեսնողի աչքին մեռնեմ:

Բլբուլը դարի վրա,
Խնձորի սարի վրա.
Սիրած սիրածի տային,
Չոր գետնին՝ քարի վրա: