Անց կացավ օրըս, արևավորըս,
Դու ե՞րբ ես գալու, իմ թևավորըս,
Իմ թուխ արտույտըս, իմ սիրուն լորըս,
Իմ հեռավորըս, դու ե՞րբ ես գալու:
Բացել եմ դուռըս, բացել եմ դուռըս,
խորն է կարոտըս, խորն է մրմուռըս,
Իմ կանաչ կուռըս, իմ ծաղկած նուռըս —
Իմ քնքուշ քույրըս, դու ե՞րբ ես գալու:
Գարունքվա հավք եմ, աշխարհն է բույնըս,
Առանց քեզ ի՞նչ են երգըս, անունըս,
Փախել է քունըս, կանչում է տունըս,
Խանդութ խաթունըս, դու ե՞րբ ես գալու
Կա մի օրենք, որի վրա
Դեռ շատ պիտի խորհենք…
Ո՞վ է դրել հիմքը դրա,
Ո՞վ է դարձրել օրենք:
ՈՒղեկցում է ահը մահվան
Մեզ ծննդյան պահից,
Եվ մեզ ավաղ, մահն է միայն
Փրկում մահվան ահից:
Ախ, սերունդներ աշխարհ չեկած,
Որ կանգնած եք հերթի,
Գտեք մեկին, որ մի հնարքով
Այդ օրենքը հերքի:
Մի բարակ-բարակ թախիծ,
Որ բարակ մի ծուխ է կարծես,
Փռվել է տան կտուրին,
Կտուրից իջել պարտեզ
ՈՒ եկել, եկել, եկել,
Բացել է դուռն ու մտել ներս…
Եվ գիտե՞ք ինչ է ասում.
— Առանց քեզ մեռած եմ գիտե՞ս…
