Անոթի Գայլը մտամոլոր պտտվում է անտառում, մեկ էլ տեսնում է` Նապաստակը քրտնքի մեջ կորած այնպես է փախչում, ասես աշխարհի վերջն է
Գայլը ձայն է տալիս.
— Նապաստակ, ա՛յ Նապաստակ, կանգնիր, այդ ու՞ր ես այդպես սրտապատառ փախչում:
— Հապա ի՞նչ անեմ, Գայլ եղբայր, խեղճ գյուղացի եմ, Աղվեսը դարձել է հարկահավաք, եկել, տասը տարվա հարկն է պահանջում, ես էլ կին ու երեխաներ ունեմ, որտեղի՞ց տասը տարվա հարկ տամ: Գլուխս առա, որ փախչեմ, ազատվեմ:
— Դու տես է՜, — ասում է Գայլը, — խեղճ է գտել: Սպասիր, ես դրա հախից այնպես գամ, որ իմանա, թե ինչպես հարկ հավաքի խեղճ ու կրակներից: Արի, Նապաստակ, արի ինձ մոտ, քանի ես կամ, ոչ ոք քո մազին չի կարող դիպչել:
Խեղճ Նապաստակը շունչը տեղն է բերում, շտկվում է խեղճ դիրքից, գնում հպարտորեն կանգնում է Գայլի կողքին: Մեկ էլ Գայլը, հա՛փ, թաթով զարկում է, գետնին փռում Նապաստակին ու խժռում:
Փառավոր ճաշելուց հետո Գայլը սրբում է բերանն ու ասում ինքն իրեն.
— Այս էլ այսպես: Այսօր էլ բարերարություն արեցի: Հապա դու դրան տես, այդ Աղվեսին: Իզուր չի ասված. «Գելի անունն է դուրս եկել, աղվեսն է աշխարհը քանդում»:
Հայկական ժողովրդական հեքիաթ
