Սա գալիս է հին օրենքից: Ըստ այդ հին օրենքի` հրեաները պահում են երկուշաբթի եւ հինգշաբթի օրերը:
Առաքյալներն այս օրերի փոխարեն կարգեցին չորեքշաբթին եւ ուրբաթը:
Չորեքշաբթին Եվայի խաբվելու օրն էր, երբ օձը նրան համոզեց ուտել պտղից, իսկ ուրբաթը` Ադամի, երբ կերավ պտղից ու ելավ դրախտից:
Չորեքշաբթի օրը մեր Տերը հայտնեց Իր մատնության, դատաստանի, չարչարանքների, խաչելության եւ մահվան կենարար խորհուրդի մասին, իսկ ուրբաթ օրը կատարվեց այս ամենը:
Այդ պատճառով պահում ենք այս օրը, որպեսզի միանանք Տիրոջ խաչին:
Առաքինությունները երկու տեսակ են լինում` տեսական եւ գործնական:
Առաջինի համար սրբվում ենք չորեքշաբթի օրը, իսկ երկրորդի համար` ուրբաթ օրը:
Եվ որովհետեւ ընդունում ենք երկու օրենքներն էլ` ե՛ւ Հինը, ե՛ւ Նորը, դրա համար էլ երկու օր սուրբ ենք պահում:
Տարվա մեջ երեք անգամ չորեքշաբթի եւ ուրբաթ օրերին պահք չի պահվում` Ծննդյան ութօրեքին, Հինանց շրջանում ու Վերափոխման իննօրեքին:
Հինանց շրջանում` Հարությունից մինչեւ Համբարձում, պահք չի պահվում, որովհետեւ ինչպես հիսուն օր, այդ թվում նաեւ` շաբաթ ու կիրակի օրերը, պահեցինք հոգու համար, հիսուն օր էլ ուտում ենք մարմնի համար:
Նաեւ՝ Հարությունից մինչեւ Համբարձում երկնավոր Փեսան մեզ հետ է, իսկ երբ վերցվի, ապա կպահենք` ըստ Ավետարանի խոսքի: Չորեքշաբթի եւ ուրբաթ օրերի պահեցողության մասին վկայում են նաեւ Եվագր Պոնտացին, Բենեդիկտոս ճգնավորը, Բարսեղ Մեծը, Եպիփան Կիպրացին եւ շատ ուրիշներ:
Ի վերջո, ոչ թե մենք ենք պահք պահում, այլ պահքն է մեզ պահում:
Պահեցողության օրերին քրիստոնյային առավել մեծ փորձություններ են սպասվում:
Պողոս առաքյալի խոսքերով ասած` մարդու ողջ կյանքը հոգեւոր պատերազմի շրջան է:
Չարն աներեւութապես ամեն վայրկյան պայքարում է` մարդկանց մեղքի թակարդները գցելու համար:
Ուստի մենք պետք է միշտ Քրիստոսի հետ լինենք, որպեսզի կարողանանք պահքով ու աղոթքով հաղթենք սատանային: Նա առավելապես փորձում է հավատացյալներին:
Սա հաստատում են Հին ու Նոր Կտակարանները:
Քանի դեռ հրեաները ծառայության մեջ էին Եգիպտոսում, քիչ էին տանջվում, իսկ երբ դուրս ելան ծառայությունից, բարկացավ փարավոնը եւ որոշեց նրանց ետ դարձնել դեպի ծառայություն, սակայն չկարողացավ դա անել ու իր զորքերի հետ խորտակվեց Կարմիր ծովում:
Եգիպտոսը խորհրդանշում է մեղքի գերությունը, իսկ փարավոնը` սատանային:
Այդպես էլ քանի դեռ մարդ անհավատության մեղքի մեջ է, սատանան նրան չի նեղում, քանի որ գերի է իր ձեռքում:
Սակայն երբ կամենում է հեռանալ մեղքերից, այնժամ բազում փորձություններ է բերում նրան:
Երբ մեղավորը փախչում է նրա ձեռքից եւ գնում դեպի ճշմարիտ հավատքը, սատանան, նրան հետապնդելով, ավելի է բարկանում, բայց երբ մեղավորն արտասուքով ու ապաշխարությամբ քավում է իր մեղքերը, սատանան խեղդվում է արտասուքի ծովում:
Պահքը մարմնի մեռելություն է` հոգեւոր իմաստով, եւ որքան արտաքին մարդը տկարանա, այնքան ներքինն օրըստօրե կնորոգվի: Մնալով առանց կերակրի` մարմինը ցամաքում է տարատեսակ ախտերից, որով հաճելի է լինում Աստծուն եւ դառնում Սուրբ Հոգու բնակարան:
