Մեկը վազելով գալիս է իմաստուն Սոկրատեսի մոտ և ասում.
— Լսի՛ր, Սոկրատե՛ս, այս պատմությունը ես քեզ անպայման պետք է պատմեմ:
— Սպասի՛ր,- ընդհատում է նրան իմաստունը,- այն, ինչ դու ինձ պատմել ես ուզում, արդյոք անցկացրե՞լ ես երեք մաղերի միջով:
— Երեք մաղերի՞, — հարցնում է մյուսը զարմացած:
— Այո՛, իմ լա՛վ բարեկամ, արի տեսնենք, թե այն, ինչ դու ինձ պատմել ես ուզում, արդյոք երեք մաղերի միջով կանցնի՞:
— Առաջինը ճշմարտության մաղն է: Արդ, ինչ որ դու ինձ պատմել ես ուզում, արդյոք ճշմարիտ՞ է:
— Ո՛չ, ես լսել եմ այդ պատմությունը և …:
— Այդպես, այդպես: Բայց վստահաբար դու այն երկրորդ մաղի միջով անց ես կացրել: Դա բարության մաղն է: Արդ, ինչ որ դու ինձ պատմել ես ուզում, արդյոք բարի՞ է:
Մյուսը վարանած ասում է.
— Ո՛չ, հակառակը …:
— Ահա …,- ընդհատում է նրան իմաստունը,- արի երրորդ մաղն էլ գործածենք: Այն, ինչ որ դու ինձ պատմել ես ուզում, արդյոք անհրաժե՞շտ է:
— Անհրաժե՞շտ, ոչ անպայման …:
— Այդ դեպքում,- ժպտալով ասում է իմաստուն Սոկրատեսը,- եթե դա ո՛չ ճշմարիտ է, ո՛չ բարի և ո՛չ էլ անհրաժեշտ, ուրեմն արի այն թաղենք հողի տակ և դրանով ինձ ու քեզ չծանրաբեռնենք:
«Իմաստուն պատմություններ կամ գեղեցիկ ապրելու արվեստը» գրքից
