Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր, որ ծառերը չմահանան…
Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր, որ սէրերը չմահանան…
կաթիլներու ջուրին նման
վեր բարձրանան եւ ամպանան
ծածկեն գունդն այս ապականած
ու վար ցօղեն դանդաղօրէն
ու համօրէն
իջնեն գլխուն մէն մի մարդու
եւ սրտերո՛ւն
մաքրեն մաղձը ու նախանձը
մաքրեն կիրքը եսին հիւանդ։
Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր, որ ծառերը չմահանան…
Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր…
սերմերու պէս դաշտին նետուած
ԽՈՀը ցնցուղ ցանես մտքին մէն մի մարդու
եւ տաս անոր գիտակցութիւն՝
վեհին անեղծ
ու վսեմին սրբամաքուր։
Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր…
որ մարդուն մէջ
— կաւովն ափիդ մարդկայնացած-
որ մարդուն մէջ
— Քու պատկերով ճիշդ քանդակուած-
որ մարդուն մէջ,
մա՛րդը, ՄԱ՛ՐԴը չմահանայ
Կ՛աղօթեմ, Տէ՜ր…
ՀՐԱՆԴ ՄԱՐԳԱՐԵԱՆ
