Արցախցի այս հերոսը ծնվել է 1980 թվականին Մարտունիում:
10 տարեկանից իր հոր մշտական ուղեկիցն էր, ապրում էր զինվորների հետ, նրանց փամփուշտ ու սնունդ մատակարարում: Զինվորները կնքել են նրան «Գնդի որդի» մականունով:
Հայրը զոհվում է 1992-ի դեկտեմբերի 6-ին, ինքը` 1992-ի դեկտեմբերի 31-ին:
Ըստ տեղեկությունների, երբ զոհվել է Հրայրը, Մոնթեի աչքերում մարդիկ առաջին անգամ արցունք են տեսել:
Ահա մի հուզառատ բանաստեղծություն՝ նվիրված ՀԵՐՈՍԻՆ, ժամանակակից բանաստեղծներից մեկի կողմից։
ԳՆԴԻ ՈՐԴԻՆ
Մարտունիի մատույցներում` հրանոթներ հրաշաղ,
Մահվան ահեղ հարսանիք է, մահվան դաժան սիրախաղ:
Դիրքում մենակ մի զինվոր դեռ կրակում է կատաղի,
Ընկերները ընկան-հանգան` մաղձ կա սրտում դառնաղի:
Մութն է չոքում ահա հողին պատանքի պես սևաթույր,
Լուսնի մահիկն է փայլփլում չարագուշա՜կ, արնաբո՜ւյր…
Վերքն արնածոր, փամփուշտ մի կենտ, և շատ մոտ է թշնամին,
Ո՞վ կհասնի էլ օգնության չարախորհուրդ այս ժամին:
Մնաս բարով, մա՛յր սիրասուն, որդիդ գիտի ինչ անի.
Քունքին սեղմած ավտոմատը` կանցնի ճամփան անհունի…
Եվ այդ պահին խրոխտ մի ձայն մռայլ մտքերն է վանում.
-Փամփուշտ եմ քեզ բերել քեռի՛, չխնայե՛ս թշնամուն:
Օ՜, Տե՜ր Աստված, տաս տարեկան Հրայրն է դա քաջազուն,
Զինվորները նրան սիրով գնդի որդի են ասում:
-Քեռի՛, քեռի՛, գերեզմանից հայրս վրե՛ժ է կանչում,
Մեզ նահանջի ճամփա չկա, ջնջե՛նք նրանց անզղջում…
Ու խելագար կրակում են, փռում դիեր անքանակ…
Առավոտն է ազդարարում մի փառահեղ հաղթանակ:
Նրանց գտան արդեն հանգած, բայց ժպիտը դեմքերին,
Քնել էին իրար գրկած, ձեռքերն` իրենց զենքերին:
Եվ խաղաղ էր գնդի որդին, հրեշտակի պես անմեղ,
Հեռո՜ւն, հեռո՜ւն էր սևեռված հայացքը իր լուսագեղ:
Հեղինան՝ Սարգիս Գալոյան
