17 հունիսի, 1927 թ., Երեւան
Սիրելի տիկ. Զաբել
Կիմանամ, վոր դաշնակ «Դրոշակ»-ը սիրաշահող տողեր է նվիրել Չարենցին եւ ինձի, տպելով մեզմե այնպիսի բանաստեղծություններ, վորոնք մեր ստեղծագործությանց ամենատխուր էջերն են եւ պիտի մնան (1):
Գուրգեն Մահարին եւ Եղիշե Չարենցը
Յես միշտ զղջացել եմ բանաստեղծ լինելուս համար, վորովհետեւ մեր, հեղափոխական այս դարաշրջանին մեջ ամենացավագին զիգզագներով առաջ ընթացողները բանաստեղծներն են: Ապահովաբար վոչ վոք յենթակա չէ այնքան փորձությունների, վորքան բանաստեղծը, վորովհետեւ վոչինչ չկա ավելի քմասեր, քան մարդու զգացմունքային աշխարհը, իսկ ճշմարիտ բանաստեղծը (իմ կարծիքով) զգացմունքներինն է:
Մենք տառապելով կը բարձրանանք եւ կը փնտռենք դուրսը եւ մեր մեջ նոր մարդուն՝ իր զգացմունքներով (ընդգծումը՝ հեղինակի-խմբ.) հաճախ յե՞տ կերթանք, երբեմն էլ կը խոտորի՞նք…հոգ չէ, բայց ինձ առանձնապես կը մտահոգի այն մարդկանց վարքագիծը, վորոնք յերկրի մեջ կատարվող յուրաքանչյուր գեղեցիկ միֆն ու ցավագին սայթաքումը կը վերածեն ամենատխուր կոպեկների: Շա՞հ: Ունին յերեւի:
Մահարու նամակը Զ. Եսայանին
«Չարենցին հետ» բանաստեղծությունս լույս պիտի տեսնեն տեղիս «Յերիտ. Բոլշեւիկի» մեջ ընկ. Գյուլու նախաբանով. իր հավանած քերթվածքներից մեկն է (2) եւ հարմար տեսանի, վոր տպվի «Երեւան»-ին մեջ: Գուցե առիթ գա ձեզի եւս արտահայտվել եւ պատասխանելու եւ ուշադրելու համար. ամեն դեպքում՝ ձեզ հաջողություն:
Տղաները ամենքն ալ լավ են:
Երեւանը՝ տո՛թ…
Ջերմ բարեւներս՝ Չուբարին, վորն, ավաղ, ջրի պես կուգա, ավազի պես կմնա…
Ձեր՝ Գ. Մահարի
P.S.Իբրեւ նորույթ պիտի հաղորդեմ, վոր «Ուղեկիցներ»-ը կազմակերպվեցին. միությունը կկրե «Հայաստանի աշխատավորական գրողների միություն» անունը (3):
