Երկիր հնամեայ, երկիր հայրենի,
Ոչ մի աստղ պայծառ եւ ոչ մի լուսին
Քո յաւերժական հմայքը չունեն,
Լեռներից այն կողմ, ամպերից ամպին:
Որքան էլ քեզնից ես սուրամ հեռու,
Որքան էլ օտար հողերում լինեմ,
Անհունութեան մէջ, միջոցին թափուր,
Ես քեզ կ՛որոնեմ, հայրենի իմ տուն:
Դու առաջին սէր եւ վերջին կարօտ,
Յուշերի նաւակ, ուրախ ու ցաւոտ,
Շրթերիս վրայ կը մնաս միշտ դու,
Մայրական համբոյր, իմ կարօտ տխուր:
Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի,
Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի,
Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ,
Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի:
Ամպամած ձմեռ, թէ պայծառ գարուն,
Արցունքի հովիտ կամ դրախտավայր,
Ես քեզ կը տենչամ, ես քեզ կը կանչեմ,
Ես քեզնով կ՛ապրեմ, հայրենի իմ տուն:
Երկիր հնամեայ, երկիր պապենի,
Քո ոգուց շաղուած լեզու մայրենի,
Քո ոգուց բուսած տենչանք ու կարօտ,
Ի՞նչ եմ առանց քեզ՝ միայն անտունի:
