Ես ձայն զառիւծուն ասեմ,
Որ գոչէր ի քառաթեւին,
Ի քառաթեւին գոչէր,
Ձայն առնէր ի սանդարամետս։
Սանդարամետն այն ի դող եղեալ,
Սասանիւր ի ձայնէն ահեղ։
Ահեղ ձայնս, որ ես լուայ,
Սա քակէ զամուրս, որ ունիմ.
Զամուրս իմ քակել կամի,
Գերելոցն առնել գերեդարձ։
Գերեացն երանի ասեմ,
Որ եղեն ի յառն առիւծուն.
Ի յառն առիւծուն եղեն,
Այլ չունին ակըն տանջելոյ.
Ակըն տանջելոյ չունին,
Ակն ունին անանց պըսակին.
Պըսակ բոլորեալ առնուն,
Յառիւծէն՝ յանմահ արքայէն.
Փա՜ռըս փրկողին տացուք,
Որ փրկեաց զգերեալսն ի բանտէն։
Գ. Նարեկացի. Տաղ խաչի. «Ահեղ ձայնս».
