Աշխարհը ջրաղաց է… Դու ջրաղաց մտնողի գալը մի հարցրու, նրա գնալը հարցրու: Մեկի բերածը կորեկ է, մեկինը ցորեն, մյուսինը` գլգըլ: Բոլոր մտնողներն իրենց բերածը աղալու հերթի կսպասեն: Ջրաղացպանն էլ ասենք թե աստվածն է: Առաջին եկողին ասում է. «Պարկիդ տակը թոթվիր, խնամի Կիրակոս, քո աղունն իջավ»: Հերթը մյուսինն է: Քիչ հետո ջրաղացպանը կրիչակին նայելով գոռում է. «Խնամի Համբարձում, պարկիդ տակը թոթվիր, քո աղունն իջավ»: Սա էլ է գնում: «Քավոր Գրիգոր, թեռդ առաջ քաշիր, հերթը քոնն է»: Մի հանգ հետո դառնում է մյուսին. «Խնամի Մարկոս, քավորից հետո հերթը քոնն է, պատրաստվիր»… Ու էսպես ամեն մարդ կմտնի ջրաղաց ու իր աղունն աղալով կերթա դուրս: Բայց եթե աղացքի ջուրը կտրվի, ի՞նչ պիտի անի ջրաղացպանը: Նա պետք է վերցնի իր թիակը և գնա ջուրը կապելու: Ուրեմն աստծո մոտ էլ, երեխաներ, ամենազորավոր գործիքը դարձյալ թիակն է: Էլ է աշխարհքի հեքիաթը:
Խաչիկ ԴԱՇՏԵՆՑ
Աղբյուր՝ Հովիկ ՉԱՐԽՉՅԱՆ
