Լեզուն իրոք մի գանձ է, որին չի կարող փոխարինել աշխարհի ոչ մի հարստություն: Նա ուրախության պահին բացում է մեր սիրտը, իսկ վատ տրամադրության ժամին նա է սփոփում մեզ…. ուստի իր մայրենի լեզուն վատ իմացողը կես մարդ է, չիմացողը՝ թշվառ, ծառից ընկած մի տերև, որ տարվում է ամեն մի պատահական քամուց…
Լիակատար կյանքով ապրելու համար մայրենի լեզուն պետք է ոչ միայն սիրել աչքի լույսի պես, այլև իմանալ այն անսխալ, լավապես, խորապես:
Ամեն սերունդ իր ժողովրդի լեզուն, որպես գործիք, որպես զենք, հղկում է, կատարելագործում և, հարստացնելով, փոխանցում հաջորդ սերնդին:
Այդպես անենք և մենք — սիրենք, կատարելագործենք և հարստացնենք մեր հայրենի գանձը` մեր լեզուն:
1966թ.
Երկերի ժողովածու, հատոր տասներկուերորդ, «Խորհրդային գրող» հրատարակչություն, 1990թ.
