Տակավին պատանի եմ: Աշխատում եմ Լենինականի տեքստիլ կոմբինատի ակումբում՝ մեխանիկի օգնական:
Այդ օրերին Լենինական եկավ ամենքից սիրված, հռչակավոր դերասան Հրաչյա Ներսիսյանը:
Թե ինչու և ինչպես, չեմ կարող ասել, ակումբ ներս մտնելիս՝ արժանացա վարպետի ուշադրությանը: Դիմելով ինձ՝ հարցրեց.
— Տղաս, անուն ունե՞ս:
— Իհարկե ունեմ,- համարձակ պատասխանեցի ես:
— Ի՞նչ է:
— Ֆրունզ,- ասացի:
— Բիվայետ,- քթի տակ ծիծաղելով ասաց վարպետը: (Բիվայետը վարպետի սիրած արտահայտությունն էր) :Նա ինչ-որ հանձնարարություն էր անում ակումբի բեմը կարգավորելու համար: Ես, որ օգնում էի բանվորներին, , լուռ հետևում էի նրա շարժումներին:
Ինձ այդ օր հանձնարարել էին մի փոքր դեր: Իմ ուրախությանը չափ ու սահման չկար: Խաղընկեր լինել բեմի մեծ վարպետի հետ, հեքիաթ բան չէ…
Նկատելով, որ ես իրարանցման մեջ եմ, շատ անհանգիստ եմ, դարձավ ինձ.
« Այ տղա Կատովսկի՛, ինձի նայե…»
«Ֆրունզե-Կատովսկի»: Անունս էր մոռացե՞լ, թե՞ կատակեց չհասկացա:
Իսկ իմ առաջին հանդիպումը Հրաչյա Ներսիսյանի հետ…
Ես իմ անունի ձեռը կրակն եմ ընկել` Ֆրունզիկ, հա Ֆրունզիկ: Եկել եմ Սունդուկյանի թատրոն: «Պեպո» ֆիլմը իհարկե տեսել էի… Հիմա եկել եմ թատրոն… Առաջին անգամ էի Երևանում… Տրամվայից էի վախենում… Ինձ համար ամեն ինչ անսովոր էր` մեծ քաղաք, անծանոթ միջավայր ու Մայր թատրոն: Թատրոնի ետևի մուտքից ներս մտա: Միջանցքում եմ, ու մեկ էլ այս շոգ կրակին մեկն ասաց. «հ ծՏՉօՎ չՏՊՏՎ»: Ինչպես թե` «Շնորհավոր նոր տարի», ի՞նչ կապ ունի…
Նայեմ տեսնեմ Հրաչյա Ներսիսյանն է: «Դղա… շշշը…- մի քիչ գինովցած էր,- դու անուն ունի՞ս»: Պատասխանեցի. «Ունիմ, ընկեր Ներսիսյան»: Հարցրեց. «Ի՞նչ է անունդ»: Ասացի. «Ֆրունզիկ»: Հետո զգացի, որ «իկ»ը շատ է փոքրացնում ինձ` Ֆրունզի՛կ, ու ուղղումով կրկնեցի. «Ֆրունզե՛»: Ասաց. «ըօՉՈպՑ»: Թե ինչ է, որ պատահում է, չհասկացա: Իսկ նա շարունակեց. «Նայե` այսօր ի՞նչ ներկայացում է»: «Օթելլո է»: «Վո՞վ կխաղա»: Փափազյանը, ինքը, Ջանիբեկյանը Օթելլոյի դերում փոխնակներ էին: Ազդագրի վրա կարդացի. «Ներսիսյա… Հա, դուք կխաղաք…»: «Бывает»,- շրջվեց ու գնաց, քթի տակ իր սիրած երգը երգելով`
Հրաչյա Ներսիսյան, Մհեր Մկրտչյան, Բաբկեն Ներսիսյան
Sul mare luccica, l’astro d’argento,
Placida ռ l’onda, prospero il vento,
Venite all’ agile barchetta mia
Santa Lucia, santa Lucia!…
Քիչ առաջ անցավ, հետո շրջվեց` ինձ նայեց, չրխկացրեց մատներով ու…. «Լսի՛ր, դո՛ւ, Կոտովսկի՛…»:
Այս պատմածս դեպքից հետո շատ ու շատ առիթներ եմ ունեցել շփվելու Հրաչյա Ներսիսյանի հետ: Մենք աշխատում էինք մի թատրոնում, ինքն էլ անչափ սիրում էր երիտասարդներին ու միշտ գալիս էր մեր մոտ… Մինչև օրս հիշում եմ այն հանդիպումներից ամեն մեկը, լուսավորված Հրաչյա դերասանի և մարդու մեծագույն տաղանդով… Իսկ որ բեմ էր բարձրանում, կարծես ամբողջ աշխարհը ենթարկվում էր նրան… Ինչպես ասացի, Սունդուկյանի թատրոնը մասնակցեց Մոսկվայում անցկացված Հայ արվեստի տասնօրյակին, հաջողությունը մեծ էր: Մայր թատրոնը անմիջապես պաշտոնական հրավերներ ստացավ մի շարք հյուրախաղերի, ընդ որում` նախ Բաքվում:
Պատրաստությունը սկսվեց գեղարվեստական խորհրդի նիստով: Ամեն մեկը մի բան էր առաջարկում, պնդում էր, որ իր պիեսը տանեն: Վերջը որոշեցին` հյուրախաղերի բացումը պետք է լինի «Պաղտասար աղբար»ը, Հրաչյա Ներսիսյանը գլխավոր դերում:
Նունե Մկրտչյան-Տերտերյանի
ՄՀԵՐ ՄԿՐՏՉՅԱՆԻ “Հավերժական մենախոսությունը” գրքից
Աղբյուր՝ frunzik.com։
