Խոսք: Ղևոնդ ԱլիշանԵրաժշտություն: Մակար Երկմալյան
Ո՛վ դու բարեկամ այրած սրտերու, Խոսնա՛կ գիշերո, հոգյակ վարդերու, Երգե՛, պլպուլի՛կդ, երգե՛ ի սարեդ, Զանմահ քաջն հայոց երգե՛ հոգվույս հետ։ Թադեի վանուց ձենիկդ ինձ դիպավ, Սրտիկս, որ խաչն էր կիպ, թունդ առավ. Ի խաչին թևին թռա ու հասա, Գտա զքեզ ի դաշտ քաջին Վարդանա։ Պլպո՛ւլ, քեզ համար մեր հարքն ասացին, Թե չէ հավ՝ պլպուլ մեր Ավարայրին, Եղիշյա հոգյակն է քաղցրախոսիկ, Որ զՎարդան ի վարդն տեսնե կարմրիկ։ Ձմեռն հանապատ կու գնա կա ի լաց, Գարունն Արտազ գա ի թուփ վարդենյաց. Երգել ու կանչել Եղիշեին ձայն, Թե պատասխանիկ մ՚արդյոք տա՞ Վարդան։