Ի սեր երգիս անմահության՝ Մաշտոց հայր էր հարկավոր,
Ի սեր ազգի՝ Վարդանի պես զոհվող այր էր հարկավոր,
Սփյուռքներում, աշխարհով մեկ, հայոց լեզվի փրկության
Ամենօրյա հազար ու մեկ Ավարայր էր հարկավոր…
* * *
Մեծ Մաշտոցի հավերժաթուր գրի նման կշողա,
Մասիս, ձյունդ Անդրանիկի թրի նման կշողա,
Անդրանիկը ելավ չարի սև մոռացման պատյանից,
Ախ երբ պիտի դու էլ ելնես, հույսն անսահման կշողա:
* * *
Օշականի անմահ մեռյալ, էլ քո մահից կախված չես,
Ծնվում՝ ամեն ծնողի հետ՝ ոչ մի հողի շաղված չես,
Ամեն մի հայ օրոցքի հետ օրօրում ես հավիտյան,-
Քո շիրմին էլ չեմ հավատում, մի վայրկյան էլ թաղված չես:
* * *
Աստվածընծա տաճարի հետ թե ամրոցը չլիներ,
Թե ամրոցի ամրոց՝ գրոցն ու բրոցը չլիներ,
Դեռ էն գլխից կցամաքեր՝ Սևանն ու Վանն էլ վրան,
Մաշտոցն ինքն էլ չէր հավերժի, թե Մաշտոցը չլիներ…
