…Ամեն անգամ Լուսինե Զաքարյանին լսելիս, իմ մեջ անդիմադրելի ցանկություն է առաջացել գրել նրա մասին, բայց և ամեն անգամ զգացել եմ, որ բառերով անհնար է արտահայտել այն անկրկնելի ու խորհրդավոր կախարդանքը, որ ապրում է նրա երգում:
Կախարդանքը…
…Երբ երգում է Լուսինեն, ինձ այնպես է թվում, թե նրա թիկունքում անտես ու աներևույթ կանգնած է Կոմիտասը՝ հովանավորող ձեռքը դրած երգչուհու ուսին… Երգում է Լուսինեն, ու թվում է, թե միջնադարյան մագաղաթյա մատյանի լաջվարդով ու ոսկով, զմրուխտով ու որդան կարմիրով բանված մանրանկար է դա, որ հանկարծ փոխվել է հնչյունի ու երգի և սավառնում է օդում՝ իր գույների անխամրելի պայծառությամբ…
Վահագն ԴԱՎԹՅԱՆ
