(Նկարում՝ Սեդա Ալաջաջյան, Հենրիկ Մալյան, Լուսինե Զաքարյան, Ստեփան Ալաջաջյան, Մելանյա Աբովյան, Խորեն Պալյան: Էջմիածին 1982 թ.)
Տարիներ առաջ էր: Էջմիածնի Մայր տաճարում կիրակի օրով պատարագ էի լսում: Երգչախումբն այդ օրը անսովոր գեղեցիկ էր երգում: Եվ զգացւում էր, խմբի ձայների մեջ իշխում է մէկը՝ բոլորից երաժշտական և ուժգին: Յետոյ նոյն ձայնը մեներգեց, և քիչ անց՝ ահա «Սուրբ-սուրբը»: Հրաշք էր: Մարդկային ձայնի մէջ այդքան զգացմունք, այդքան մեղեդիականութիւն, նաև մեղեդու այդքան ճշգրտութիւն: Երբևէ չէի լսել նման բան:
Հետաքրքրուեցի՝ ո՞վ է այդ հրաշագործը:
— Լուսինե Զաքարէան:
Չէի լսել, չէի ճանաչում:
Ծանոթացայ մի երկու տարի յետոյ: Ամուսինը՝ Խորէն Պալեանը, համալսարանի հայոց լեզուի ամբիոնի անդամներիս երբեմն առաջնորդում էր քաղաքից դուրս՝ մի քանի ժամ հանգիստ առնելու: Սովորաբար այդ քաղաքից դուրսը լինում էր որևէ վանքի մոտակայքում: Եւ ահա մի անգամ Խորէնի հետ եկել էր նաև Լուսինէն: Ծանօթացանք: Դրանից առաջ երկու թէ երեք անգամ էլ էի լսել նրան: Ու միշտ հմայւել, ապշել նրա անզուգական շնորհքով: Այդպիսի անօրինակ երգչուհին՝ մեզ հետ, անգոյն ու անհամ լեզուաբաններիս մէջ: Աչքերիս չէի հաւատում: Երբ մի փոքր զրուցեցի, աւելի զարմացայ: Լուսինէն իրեն պահում էր որպէս հասարակից հասարակ մէկը: Նոյնիսկ ստորադասում էր իրեն մեզնից: Մտքովս անցաւ՝ երևի ինքն էլ չի գիտակցում, թէ որքան մեծ երգչուհի է:
Ապա տաճարում Խորէնի հետ երգեցին: «Մի՞թէ այս երգչուհի- հրաշքը այն նոյն անձնաւորութիւնն է, որի հետ հէնց նոր զրուցում էի», — մտածեցի ես: Սովորական մարդու մէջ այդպէս թաքնուած է լինում հանճարը: Եւ առաւել գեղեցիկ է այն, որ այդ մարդը իրեն չի վերագրում իր ունեցած բացառիկ շնորհը, բնաւ չի հպարտանում դրանով:
Լուսինէի հետ խօսել եմ այդ մասին: Նա խոր համոզում ունէր, որ ինքը Աստծուց պարգև է ստացել իր ձայնն ու երաժշտութիւնը, ուրեմն և պարծենալու որևէ պատճառ չունի: Այլ փառք պէտք է տայ շնորհը տուողին:
Յետոյ շատ անգամ լսեցի Լուսինէին: Եւ ամէն անգամ կարօտով էի բաժանվում նրա երգից: Հայ ազգի ստացած մեծ պարգևն էր նա:
ՌԱՖԱՅԷԼ ԻՇԽԱՆԵԱՆ
Աղբյուր՝ Լուսինե-Զաքարյան ֆեյսբուկյան էջ:
