Կ՚ուզէի որ իմ խօսքը` ուղղած քեզ, հա՛յ երիտասարդութիւն, կ՚ուզէի որ դա առաջին հաղորդութեան ազդեցութիւնն ունենար:
Կ՚ուզէի որ քեզ համար ասված խոսքերն այս ընդունեիր, ինչպէս ծարաւ դաշտը ցօղն է ընդունում:
Հոգեփոխել քե՛զ կ՚ուզէի ճշմարտութեան ուժով. փրկել քեզ եւ քո միջոցով ողջ հայութիւնը՝ կեղծիքի գերութիւնից:
Եթէ դու չես — թող խոստովանիմ` միայն քեզ եմ հաւատում — եթէ չես կամ պիտի չդառնաս ճանապարհ փրկութեան մեր ժողովրդի համար, նրա համար կմնա մի հատիկ ճամբայ… դէպի գերեզմանատուն:
Եթէ դու էլ պիտ նմանիս այն սերունդներին, որոնցից “մի բուռ հող” իսկ չի մնացել — օտարի լուծը եւ տառապանքը պիտ մնան քո ժողովրդի բաժինը: Որբ, գաղթական, հայ անունները պիտ շարունակեն մնալ որպես նույնանիշ բառեր: Եւ պիտ երկարի խաչելութեան հոգեվարքը եւ ուշանայ յարությունը ցեղիդ:
Չէ՛, չէ՛, ես հաւատում եմ քեզ, քո ներքին մարդուն եւ Հային: Հաւատում եմ, որ դու հրամայողաբար պիտ դառնաս ուխտված եւ վրիժակ սերունդ — դյուցազնախառն սերունդը մեր, որի ջանքերով Հայաստան երկիրը պիտ դառնայ Նոր Սպարտա` Արեւելքի սրտի մեջ: Ես հաւատում եմ քեզ եւ ահա՛ թէ ինչո՞ւ եմ քեզ ուղղում իմ առաջին ահազանգը “Սթափվիր”: Դա ցավից ծնված իմ աղաղակն է, ուղղւած քեզ — աղաղակը, սթափեցնող կանչը, որ գիշերը ազգիս՝ արևածագի պիտի վերածի:
Սթափվի՜ր…
Ալեկոծ է աշխարհը, խռովայոյզ հայոց նավը. խաւարն անթափանց. վտա՛նգ, վտա՛նգ կայ ազգիս համար:
Սակայն, նավազներն արթուն են, պատրաստ եւ սթափ: Նաւը` ալեկոծ, բայց անսոյզ, պիտ հասնի նաւահանգիստ:
Այս խռով, խաւար եւ նենգ ժամանակներում, երբ այնքան մեծ եւ իրական է վտանգը մեր ցեղի համար, քե՛զ, հայ երիտասարդութիւն, ես քե՛զ իմ անհանգստացուցիչ աղաղակն եմ ուղղում:
Սթափվի՜ր…
Գարեգին Նժդեհ
