Վարդան Այգեկցու.Առակներից

Բաբելոնի թագավորը մեծ զորաբանակով քաղաք մտնելիս տեսավ մի ծերունու, որ արմավենի էր տնկում։

— Ով ծերունի,— ասում է թագավորը,— ինչո՞ւ ես տնկում: Չէ՞ որ դա քառասուն տարի հետո պիտի պտուղ տա, իսկ դու այսօր–վաղը գնալու ես։

— Թագավո՛ր,— պատասխանում է ծերուհին,— մի մարդ տնկել էր արմավենի, ես վայելեցի պտուղը, ես էլ տնկում եմ, որ մեկ ուրիշը վայելի:

— Տվեք նրան հազար դրամ,— հրամայում է թագավորն իր ենթականերին,— որովհետև բարի ու լավախոհ մարդ է:

Վերցնելով դրամը, ծերունին գոհ եղավ ճակատագրից։

— Ինչո՞ւ գոհ եղար,— հարցնում է թագավորը։

— Որովհետև,— պատասխանում է ծերունին,— ամեն ծառ տնկող քառասուն տարին լրանալուց հետո է վայելում, իսկ ես այսօր վայելեցի։

— Դարձյալ տվեք նրան հազար դրամ,— հրամայում է թագավորը:

Ծերունին նորից արտահայտեց իր գոհունակությունը:

— Ինչո՞ւ կրկին հայտնեցիր գոհունակություն,— հարցնում է արքան։

— Գոհ եղա ճակատագրից, որովհետև ամեն տունկ տարին մի անգամ է պտուղ տալիս, իսկ իմ ծառը այսօր երկու անգամ պտուղ տվեց։Թագավորին հաճելի թվաց ծերունու պատասխանը։