Իմաստությունն այն չէ, որ խոսես, այլ որ իմանաս՝ երբ խոսես:
Եթե մեկն սկսի քեզ հետ անօգուտ բաների մասին խոսել, աշխատիր չլսել նրան, որպեսզի չվնասես հոգիդ: Վատ մի զգա, եթե նա վիրավորվի: Թույլ մի տուր, որ նա խոսքը շարունակի, ասա նրան. «Անձն իմ չի կարող տանել քո խոսքերը: Դադարիր այդ մասին խոսել, խնդրում եմ քեզ: Ես հին մարդուց ավելի ամուր չեմ, որին Աստված Իր ձեռքերով ստեղծեց, բայց նա չար զրույցով խաբվեց»: Փախիր հոգեվնաս զրույցներից, մի ցանկացիր ունկնդրել: Տես, եթե փախչում ես մարմնապես, ապա գաղտնապես էլ մի ցանկացիր իմանալ, թե ինչ էր ուզում ասել: Փախիր այնպես, որ իսկույն ևեթ մոռանաս այն ամենը, ինչը հասցրել էիր լսել: Եթե լսածներիցդ գեթ մի բան թույլ տաս հիշողությանդ մեջ մնա, այնժամ դևերը չեն կորցնի ընձեռված հնարավորությունը և կխոցեն քեզ:
Աբբա Եսայի
