. Հոգին թույլ և մեղկ շնչի մեջ հանձն չի առնում բնակվել, այլ պետք է շատ պինդ և հաստատուն լինի, որպեսզի միտքը հրով հրդեհվի, և ամեն տեսակ հոգևոր գործերի մեջ պրկված լինի: Ինչպես որ, երբ աղոթում ենք, մեր մտքերը դեպի երկինք պետք է պարզենք ոչ թե պարանով, այլ հորդառատ հոժարությամբ: Եվ երբ ողորմություն ենք տալիս, մեր միտքը դարձյալ պետք է մաքրենք, որպեսզի չլինի թե տան հոգսերը, մարմնի խնամքն ու աղքատանալու կասկածը մեր մեջ մտնելով՝ մեր կամքը թուլացնեն: Իսկ երբ մեր միտքն ու մարմինը հանդերձյալի հույսով զորացնենք, Հոգու ազդեցությունը կարող ենք լավապես ընդունել և այն ժամանակ ժամանակավոր և անպիտան բաներից ոչ մի բան մրրիկի նման չի կարող մեր մեջ մուտք գործել. նույնիսկ, եթե մտնի, ոչինչ չի վնասի, այլ քարին հարվածվածի պես կընկնի ու կփշրվի:
Սարգիս Շնորհալի
