Լսի՛ր, թե մարգարեն ինչ էր ասում Աստծուն. «Իմ հատուցած բարիքները Քեզ «պետք չեն», քանի որ իմ գործած այդ բարիքները Քեզնից են»: Գուցե մեկը մարգարեին հարցնի. «Ապա ուրեմն Աստված ինչո՞ւ է մեզնից պահանջում բարիք գործել». որպեսզի մեր գործած այդ բարիքների փոխարեն Նա ավելիով փոխհատուցի մեզ: Չէ՞ որ դու Աստծուն «փոխ ես տալիս» իբրև ամեն բանի կարոտյալ մարդ, իսկ Նա հատուցում է քեզ իբրև որևէ բանի կարիք չունեցող Աստված:
Դու Աստծուն կորնչելի ոսկի ես տալիս, իսկ Նա քեզ «փոխհատուցում» է մեղքերի թողությամբ: Դու Նրան մի փոքր արծաթ է տալիս, իսկ Նա քեզ արդարություն ու մաքրություն է շնորհում: Դու Աստծուն հացի մի նկանակ ես տալիս, իսկ Նա երկնքից իջած, աշխարհն ապրեցնող Հացն է պարգևում քեզ: Դու Նրան մի բաժակ ջուր ես տալիս, իսկ Նա դեպի հավիտենական կյանք հոսող ջրի աղբյուրն է շնորհում քեզ:
Դու Արարչին հանդերձանք ես տալիս, իսկ Նա քեզ զգեստավորում է դրախտային, լուսեղեն պատմուճանով: Դու Նրան ապրելու հարկ ես տալիս, իսկ Նա քեզ բնակեցնում է Երկնքի արքայության մեջ: Դու Աստծուն «ոտքեր» ես տալիս՝ դեպի Նա ընթանալով, և Նա առաջնորդում է քեզ դեպի վերին Երուսաղեմ: Դու փառավորում ես Նրան խոսքերով, իսկ Նա փառավորում է քեզ գործով և ճշմարտությամբ, թագ է դնում գլխիդ ու զարդարում է քեզ ի տես համայն տիեզերքի՝ լուսեղեն առագաստ մուտք գործելուն արժանի դարձնելով:
