Հայերեն ձեռագիր գրքի կարևոր մասն է ՀԻՇԱՏԱԿԱՐԱՆԸ, որը սովորաբար գրվում էր մատյանների վերջում։ Պատկերավոր ասած՝ հիշատակարանը ձեռագրի ծննդյան վկայականն է, հաղորդում է, թե այն երբ և որտեղ է ստեղծվել, ով էր պատվիրատուն, ով՝ գրիչը (նկարիչը)։ Բացի այդ տվյալներից հիշատակարանները կարևոր և արժանահավատ տեղեկություններ են հաղորդում տվյալ ժամանակ տեղի ունեցած դեպքերի մասին, պարունակում են այլազան արժեքավոր նյութեր։ Ցայժմ հրատարակվել է հայերեն հիշատակարանների 10 ստվար հատոր (5-ից մինչև 15-րդ դարը և 17-րդ դարի մեծ մասը)։ Բայց մի այդքան հատորի նյութ էլ դեռ սպասում է իր հավաքմանն ու հրատարակմանը։
Նկ. 1223 թ. հիշատակարանի սկիզբը. Թագվորի վանք, Կիլիկիա։
Կարեն Մաթևոսյանի ՖԲ — էջից
