Անձն իր բնությամբ կարիք ունի շարժման և տանել չի կարող անգործությունը: Աստված այն ստեղծել է որպես գործող էակ, դրա համար էլ նա գործում է իր բնության համեմատ, իսկ անգործությունը հակառակ է նրա բնությանը: Ոչ մի այլ ամոթալի բան չկա պարապությունից և անգործությունից, դրա համար էլ Աստված մեր մեջ դրել է աշխատելու կարիքը: Անգործությունը վնասում է ամեն բան և նույնիսկ մարմնավոր անդամները: Քանզի եթե աչքը, կամ ստամոքսը, կամ որևէ մի այլ անդամ մնա անգործության մեջ՝ չկատարելով իր պարտականությունները, այնժամ այն կընկնի ծայր աստիճան հիվանդության գիրկը, բայց ոչինչ այնպես չի տուժում այդ բանից, ինչպես հոգին: Ասենք նաև, որ ոչ միայն անգործությունը, այլև ոչ պատշաճ գործունեությունը նմանապես վնասակար են: Նման այն բանի, որ երբ մարդը ոչինչ չուտի, կփչացնի ատամները, բայց եթե ուտի ոչ պատշաճ բաներ, կփշրի այն: Այսպես և այս պարագայում, եթե հոգին ոչինչ չի անում, կամ անում է բաներ, որ հարկ չէր անել, այդժամ կորցնում է իր զորությունը: Այս պատճառով իսկ փախչենք թե մեկից, և թե մյուսից:
Այսինքն, թե անգործությունից, և թե այնպիսի գործունեությունից, որ առավել վատ է պարապությունից: Իսկ ահա ինչպիսին են այդ գործերը՝ ագահություն, բարկություն, նախանձ և մյուս այլ կրքերը: Նման գործերից փախչենք, իսկ առաքինության գործերը կատարենք ամենայն ջանասիրությամբ, որպեսզի արժանանանք խոստացված բարիքներին:
Սուրբ Հովհան Ոսկեբերան
Նյութը վերցված է <<Խրատանի ապաշխարության>> գրքից:
