Երգ գաղթի
Երբ ավարտեցին դարձը և հասան Երուսաղեմ, հորդորում են միմյանց՝ ասելով.
1. Աստ օրհնեցէ՛ք ամենայն ծառայք Տեառն, զՏէր, ո կայք ի տուն Տեառն, և ի գաւիթս Աստուծոյ մերոյ:
Այստեղ օրհնեցե՛ք Տիրոջը, Տիրոջ բոլոր ծառաներ, որ գտնվում եք Տիրոջ տանը և մեր Աստծու գավիթներում:
Առաջին, միջին և վերջին [ծառաներ], նաև վերջին զորությունները՝ մեզ հետ միաբանված: Եվ օրհնեցե՛ք Տիրոջը մեզ համար, որ գտնվում եք Տիրոջ տանը՝ տաճարում ու գավթում: Եվ սա է սեփական վայրում Աստծուն օրհնելը, որտեղ փառքը բազմապատկվելով՝ փոխադրվեց սուրբ եկեղեցուն, և որտեղ Քրիստոսի արյամբ գնվածներն օրհնում են Աստծուն:
2. Ի գիշերի համբարձէ՛ք զձեռն ձեր ի սրբութիւն և օրհնեցէք զՏէր:
Գիշերը դեպի սրբություն պարզեցե՛ք ձեռքերը ձեր, և օրհնեցե՛ք Տիրոջը:
Հայտնի է, որ հսկում են անում խնդությամբ, որ հնում երգիչներն այնտեղ կանգնելով աղոթում էին և երեկոյան ժամին ասում, թե այստեղ օրհնեցե՛ք և տուն մի՛ գնացեք: Եվ գիշերը դեպի սրբություն պարզեցե՛ք, ինչպես որ հաստատված է այս սաղմոսը կիրակնամուտին ասել, և ըստ առաքելադիր սահմանման՝ կիրակի օրը գիշերային հսկում անել: Գիշերը, որ առավել պատշաճ ժամանակ է Աստծուն օրհնելու, միտքը վարժեցնել զգայարանների խուճապին: Պարզեցե՛ք, ինչպես մտքերն ու խորհուրդները, և որպես բանական պաշտամունք և նվեր ձեռքերի վրա բարձրացրած՝ դեպի վեր՝ Աստծուն նվիրաբերենք՝ ըստ առաքյալի. «Ուզում եմ, որ տղամարդիկ աղոթեն ամեն տեղ, սուրբ ձեռքերը բարձրացնեն դեպի վեր (Ա Կորնթ. 2:8), ինչպես որ այստեղ է ասում՝ դեպի սրբություն: Իսկ մյուս թարգմանիչն ասում է. «Սրբությա՛մբ օրհնեցեք Աստծուն», և ուրիշ մեկն էլ ասաց, թե սա մեզ հասած հայրենի ժառանգություն է. աղոթքի կանգնել, ձեռքերը վեր բարձրացնել, կարծես թե աղոթք լսողը բոլորից վեր է: Ձեռքերի սրբություն կաշառքից, փափկություններ շոշափելուց, գրկախառնվելուց, ծիծաղելուց, սպանելուց, նաև ողորմությամբ աղքատներին մեկնելը ձեռքերի սրբություն է, որպեսզի չլսենք, թե՝ «Ձեր ձեռքերը լի են արյունով» (Ես. 1:15):
3. Օրհնեսցէ զմեզ Տէր ի Սիովնէ, որ արար զերկինս և զերկիր:
Թող Տերն օրհնի մեզ Սիոնից, նա, որ երկինքն ու երկիրը ստեղծեց:
Քանզի մեր օրհնությունը Սիոնից է, և նա օրհնելու է մեզ: Հրեաները կարծում են, որ բարիքն այնտեղից է, իսկ մենք՝ Երկնային Սիոնից: Որ երկինքն ու երկիրը ստեղծեց, քանզի չի բովանդակում այնտեղ, և նրան են երկինքն ու ամբողջ աշխարհը:
Վարդան Արևելցի, Մեկնութիւն Սաղմոսացն Դաւթի, Էջմիածին, 1797 թ.
Գրաբարից թարգմանեց Գայանե Թերզյանը
