Հիշե՛ք, հայեր, բալիկներուդ՝
Դեռ ծիլ ընկած գալիքներուդ,
Որ քեզ ամառ պիտի տային,
Բայց կես ճամփին ընկան կիսատ՝
Դեռ չտեսած հողն Արարատ:
Հիշեք, հայե՛ր, ընկողներին,
Որ չհասած մեր հողերին,
Ընկան հինգն էլ ի սեր հայոց՝
Մեր հինգ միլիոն զոհված որդոց,
Որ գեր-ձորում ընկած են դեռ՝
Հայ վրեժի հույսով անմեռ:
Եկ գովք անենք հայ քաջերին
Խենթ սրտին էլ ընդդեմ դարի,
Հիշե՛ք հայեր, ինչպես Տիզբոն,
Երեկ Տիզբոն, այսօր Լիզբոն,
Եկ, դիմացիր, ազգ իմ զգօն
Հինգ հայդուկին այս երգեհոն,
Եկ, որ Վարդանն Ավարայրի
Անեծք դառնա թուրքին վայրի:
Հիշեք, հայե՛ր, որ վայր ընկան
Անվերադարձ մահով, սակայն,
Սարգիս, Սեդրակ, Արա Սիմոն,
Ինքը՝ Վաչեն՝ հանց երգեհոն,
Մեզ կկանչեն ու գան պիտ
Ի սեր, գերված Արարատի
Ի սէր հայոց մայր հողերուն՝
Ընդդեմ հողաց թուրք գողերուն:
Որ Հայաստանն իմ խլեցին,
Մեզ վրեժը լոկ թողեցին.
Երեկ Տիզբոն,
Այսօր Լիզբոն,
Հայն է զոհվում հորիզոնից մինչ հորիզոն:
Չենք մոռանում Եղեռնը մեծ,
Որ հայ արյան ծովը խմեց,
Քարը թողեց վերապրողին,
Թուրքն է ապրում, այն էր՝ հողին,
Խամրեց արևն ողջ հայության:
Հիշե՛նք, հայեր Եղեռն համայն,
Որ մեր ազգի ծուծը խմեց,
Աշխարհասաստ Եղեռնը մեծ:
